Kraina Kryształów/Houseki no Kuni

Akcja anime rozgrywa się w świecie zamieszkanym przez podobne do ludzi kryształy. Stworzenia te są długowieczne oraz cechują się różnorodnością swojego "gatunku". Nie potrzebują pokarmu aby funkcjonować, a jedynym źródłem energii stanowi dla nich światło. Zamieszkują one budynek, które określają mianem szkoły. Każdy kryształ ze względu na swoją twardość oraz charakter ma przydzielone odpowiednie zadania, którymi zajmuje się codziennie. Pieczę nad wszystkimi kryształami dzierży skryty Adamant, który określany jest ich mistrzem. Społeczność ta żyłaby w pokoju gdyby nie Lunarainie-Ludzie z księżyca, którzy polują na kryształy w domniemanym celu zamienienia ich w broń oraz ozdoby.
 Głównym bohaterem opowieści jest Fosfofilit-niezdarny i leniwy kryształ, który jest jednym z słabszych pod względem wytrzymałości (3,5 w skali mohsa) i który powszechnie uznawany jest za bezużytecznego. Pomimo słabości, jego marzeniem jest służyć w walce z Lunarianami. Pewnego dnia mistrz oświadcza mu, iż znalazł dla niego pracę, jednak nie tak ekscytującą jak Fos sobie to wyobrażał-ma prowadzić encyklopedię historii naturalnej. Kryształowi nie idzie to zbyt dobrze. Brakuje mu inspiracji oraz ogólnego pomysłu co by mogło w takiej encyklopedii się znajdować. By mu pomóc jego przyjaciele polecają mu porozmawiać z Cynabarem-bardzo inteligentnym kryształem, z którym inni nie chcą mieć kontaktu i który izoluje się od innych z powodu trucizny, którą produkuje jego ciało i której nie umie w pełni kontrolować. Jego pracą jest patrolowanie w nocy, gdyż tylko on umie pozyskiwać wystarczającą ilość energii ze słabego światła. Jest to jednak praca bezużyteczna, gdyż Lunarianie nigdy nie pojawiają się w nocy i choć to sam Cynabar zaproponowała dla siebie tę pracę, to i tak czuje, że jego egzystencja jest bezcelowa, a widok jego trucizny oddziałowującej na wszystko czego dotknie sprawia, że chce aby Lunarianie go porwali.  Fos spotyka się z Cynabarem w pobliżu jaskini, w której zazwyczaj przebywa. Fosfofilit nie chce, aby Cynabar tak dłużej się czuł więc obiecuje mu, że znajdzie mu lepszą pracę, taką, którą tylko on może wykonywać.

Jest to co prawda główny wątek, lecz nie wybija się on na wierzch na przestrzeni całej serii. Ba! Już na samym początku zostaje on zepchnięty na tło i jest raczej motywacją dla wszystkich działań Fosfofilita. Na pierwszy plan wychodzą tutaj barwne postacie, ich charaktery i relacje. Świetnie są tutaj poprowadzone także wątki pobocznych postaci, np. Antarktycytu, który jest jedynym klejnotem, który nie hibernuje w zimę, Rutyl, który pomimo skrywania się pod personą zimnego doktora, od kilkuset lat próbuje odzyskać dawnego przyjaciela czy też relacja Diamentu i Bortza. Wypływającym po jakimś czasie motywem okazują się być tajemnice jakie skrywa Adamantowy mistrz, a także mocne nawiązanie do paradoksu statku Tezeusza. Jest to paradoks dotyczący problemu tożsamości obiektu. Jego źródłem jest pytanie: „Czy jeśli wymienimy wszystkie elementy jakiegoś złożonego obiektu na nowe, a więc cały obiekt zostanie zastąpiony nowym, to czy pozostaje on tym samym obiektem?”. Zagadnienie to może się wydawać enigmatyczne lecz po obejrzeniu serii klaruje się obraz na jego temat. Seria jest zrealizowana w lekki i czasem komediowy sposób, lecz może także przybrać na poważniejszym, mroczniejszym, czasem także melancholijnym tonie.

Za realizację serialu odpowiedzialne jest studio Orange. Grafika w produkcji jest naprawdę poruszająca. Zarówno tła, kompozycje scen jak i projekty postaci są dopracowane i przemyślane, a gra światła sprawia, że widoki i sceny są nie do zapomnienia. Udało się to zrealizować między innymi dzięki powszechnemu wykorzystaniu grafiki 3D. Jest ona na tyle dobrze wykonana, iż nie sprawia ona wrażenia niespójności z całym światem, tak jak czasem ma to miejsce w dwuwymiarowych produkcjach. Animacje, także są świetnie wykonane i sprawiają, iż charakter każdej postaci jest wyrazisty a ruch wydaje się naturalny i żywy.

Muzyka w produkcji jest wprost oczarowująca. Dominują tutaj suptelne tony złożone głównie z fortepianu oraz skrzypiec i kontrabasu. Jest jednostajna w klimacie, lecz jednocześnie bardzo dynamiczna pod względem charakteru utworów. Każdy z nich sprawia wrażenie spójności z otaczającym światem, przy czym wspaniale podkreśla sytuację, w której go zastosowano.

Podsumowując: kompleksowa, oryginalna fabuła, ciekawe wątki, świetny rozwój protagonisty, wiele zróżnicowanych postaci, przepiękna grafika oraz muzyka i wyjątkowy, spójny świat. Jeśli poszukujesz właśnie tego naprawdę warto zajrzeć właśnie do Krainy Kryształów.

Zapraszam na mojego Deviantarta: https://www.deviantart.com/makopl
Nie wiedziałem którą wersję wybrać, z czarnym czy kolorowym konturem, więc wrzucam obydwie.