Persona 5

Pewnej nocy chłopak wracając do domu zauważa kobietę, która jest zaczepiana przez pijanego mężczyznę. Młodzieniec nie może tak po prostu tego ignorować i podchodzi, aby pomóc. Po chwili nawet nietknięty przez chłopaka mężczyzna upada i rani się w głowę po czym dzwoni na policję i szantażuje kobietę, by powiedziała, że chłopak go pobił. Tak nasz bohater kończy z papierkami o przestępstwie, wyrzucony ze szkoły, a rodzina wysłała go do Tokio, w którym przyjęto go do szkoły - Akademii Shujin, i oddała go pod opiekę przyjaciela rodziny, który prowadzi tam kawiarnię i który nie jest zbyt zadowolony z tego, że na głowę spada mu bachor do naprostowania. Tak czy siak zaczynamy nowe życie w nowym mieście, w nowym liceum no i z nowymi problemami. Już od pierwszego dnia dręczy nas apka, która ni z tąd ni z owąd zainstalowała się na naszym telefonie i za diabła nie możemy jej usunąć, do tego jeszcze koszmary o jakimś dziwnym niebieskim więzieniu, w którym strażnikami są dwie lolitki, a do tego facet z przydługim nochalem o imieniu Igor zmusza nas do podpisania kontraktu i cała zgraja mówi o jakiejś rehabilitacji. Po tej jakże dziwnej nocy chciałbyś się pozastanawiać co ćpałeś, ale nie masz czasu, bo trzeba iść do szkoły. Już pierwszego dnia w szkole spotykasz kolesia o imieniu Ryuji Sakamoto. Jest on niesłusznie uważany za delikwenta więc szybko łapiecie wspólny język. Tuż przy wejściu do szkoły spotykasz nauczyciela w-f'u, pana Kamoshide, który jest... no cóż po pierwsze dupek z niego, po drugie uważa się za nie wiadomo kogo, po trzecie już wiemy kto jest pierwszym antagonistą w tej grze. Już wkrótce nasi dwaj bohaterowie przez przypadek trawiają do zamku, w którym rządzi Kamoshida (mindefuck* #1), który nie ukrywa swojego prawdziwego charakteru i rozkazuje zabić obu chłopaków (mindefuck #2). Tuż przed egzekucją nasz bohater odkrywa, że może przywołać Personę (mindefuck #3), czyli uosobienie swojego buntowniczego charakteru, który

kryje się w jego środku. Po wydostaniu z niewoli chłopacy znajdują gadającego kota (mindefuck #4), który wyjaśnia im, że trafili do Metaverse-równoległego świata i znajdują się obecnie w zamku Kamoshidy, czyli tzw. "pałacu", który uformował się z jego zniekształconych pożądań i pragnień, a nauczyciel, którego spotkaliśmy jest Cieniem, czyli cząstką charakteru Kamoshidy, która wymknęła się spod kontroli. Okazuje się, że okradając Pałac z jego "Skarbu" można spowodować zmianę serca osoby, do której Pałac należy, a przy tym uratować z opresji ludzi, którzy cierpią przez daną osobę, a że okazuje się, że Kamoshida wyżywa fizycznie i psychicznie (i nie tylko) na drużynie siatkarskiej (i nie tylko), to my musimy się w to pakować. Tak nastaje początek grupy Phantom Thieves-złodziei serc.

*mindefucki tyczą się głównie bohaterów

Persona 5 to kolejna kontynuacja znanej już na całym świecie serii Shin Megami Tensei Persona, która jest jRPG-iem. Rozgrywka podzielona jest na dwa etapy: codzienne życie oraz eksploracje dungeonów, zwanych tutaj Pałacami, a także Mementos(ów).

Codzienne życie skupia się na chodzeniu do szkoły (w której o dziwo możemy dowiedzieć się różnych ciekawostek z prawdziwego świata), spędzaniu czasu z przyjaciółmi, zajmowaniu się różnymi rzeczami w wolnym czasie. O dziwo każde działanie ma odzwierciedlenie w dalszej rozgrywce, gdyż, np., czytając książkę, chodzenie do łaźni, podejmowanie się wyzwania w pobliskiej knajpie lub oglądanie horrorów, polepsza nam jedną ze statystyk: wiedzę, urok, odwagę lub potocznie jaja (guts w wersji amerykańskiej), życzliwość lub wprawę. Spędzanie czasu z kimś innym polepsza Arcanę (kartę symbolizującą więź z daną osobą), która zaś daje bonusy dla naszych Person oraz skille dla naszych towarzyszy. W wolnym czasie możemy też odwiedzić dzielnice Tokio, by zakupić najpotrzebniejsze rzeczy, czy też książki lub filmy, które podnoszą nasze statystyki lub złożyć wizytę Igorowi w Velvet Room aby połączyć nasze Persony. Także rzeczy do roboty jest mnóstwo, a podczas całego roku, w którym gra się rozgrywa, mają miejsce różne zdarzenia, takie jak szkolne festiwale czy na przykład walentynki.

Gdy nasi Złodzieje znajdą odpowiedni dla siebie cel, któremu wypadałoby zmienić serce, wchodzą do jego Pałacu w Metaverse. Fabuła daje nam na przejście takiego Pałacu kilkanaście dni a jeśli nie zmieścimy się w terminie... cóż... lepiej żebyśmy się zmieścili. Przejście Pałacu można podzielić na trzy główne fazy. Najpierw infiltrujemy Pałac i czyścimy sobie drogę do Skarbu, przy okazji eksplorując korytarze lokacji zdobywając przedmioty, rozwiązując zagadki oraz pokonując przeciwników. Następnie wysyłamy "Calling Card" czyli list z pogróżką, którego przeczytanie przez cel powoduje zmaterializowanie się Skarbu. Pozostała część to kwestia ponownego wdarcia się do Pałacu, zgarnięcie Skarbu i pokonanie Cienia celu, co spowoduje, że cel w prawdziwym świecie przyzna się do winy. Lepiej jednak upewnić się, że zwiedziliśmy cały Dungeon jeszcze przed wysłaniem Calling Card, gdyż po tym gdy to zrobimy nie będziemy mieli już na to okazji, a Pałac po pokonaniu Cienia rozpadnie się. Zaznaczyć też trzeba, że zanim Calling Card dotrze do celu miną dwa dni, więc lepiej zabrać się za przechodzenie Pałacu już przy pierwszej okazji, a później mieć to z głowy i mieć czas dla siebie.

Mementos to pewien obszar w Metaverse. Można go nazwać zbiorowym Pałacem wszystkich ludzi. Tutaj wypełniamy misje poboczne. Jest on zrealizowany w postaci losowo genrowanego labiryntu. Z takimi gracze mieli już styczność w Persionie 3 i 4.

Przejdźmy do samego systemu walki. Jak zwykle w Personie dostajemy tutaj turowy model walki i jak zwykle w Personie ma ona swoją oryginalną stronę. Co prawda nie zaskoczy ona fanów Persony, jednak dla tych, którzy przywykli do rpg pokroju Pokemon, Final Fantasy czy Golden Sun mogą być zaskoczeni. Zacznijmy od podstaw. Postacie kolejno mają swoją turę w zależności od parametru szybkości postaci. Podczas tury możemy rozkazać postaci, by zaatakowała bronią, skorzystała z jakiegoś przedmiotu, wydała rozkaz innej postaci lub użyła Persony lub pistoletu. Jeśli tura należy do protagonisty mamy jeszcze opcję zmienienia Persony, gdyż tylko on może posiadać wiele Person. Przeciwnicy mają swoje słabości i tu zaczyna się oryginalność. Kiedy uderzymy w słabość przeciwnika lub zadamy mu cios krytyczny, zostaje on ogłuszony do nadejścia jego tury, a postać, którą zadaliśmy cios dostaje jeszcze jedną turę, podczas której może wykonać jakąkolwiek czynność z normalnej tury, jednak tutaj może jeszcze "przekazać pałeczkę" innej postaci. Dodatkowa tura  jest przyznawana za KAŻDYM razem gdy jakiś przeciwnik zostanie ogłuszony poprzez jego słabość lub atak krytyczny. Gdy wszyscy przeciwnicy w walce są ogłuszeni mamy do wybrania kilka opcji. Tak jak w poprzednich Personach mamy możliwość "All-out Attack" , czyli wszystkie postacie w grupie atakują jednocześnie zadając przeciwnikowi ogromne obrażenia. Poza tym wróciła możliwość rozmowy z przeciwnikiem z z dwóch pierwszych części Persony. Podczas takiej rozmowy można rozkazać przeciwnikowi dać nam jakiś przedmiot lub pieniądze. W tym przypadku wróg odda nam co miał pod ręką
i się wycofa. Kolejnym sposobem jest poproszenie, by Cień, którymi w są wrogowie, przyłączył się do nas. Jeśli mamy odpowiedni poziom Cień zgodzi się lecz najpierw zacznie z nami dyskusję. Podczas dyskusji musimy odpowiedzieć na pytania zgodnie z charakterem Cienia. Jeśli nam się uda, Cień stwierdzi, że jesteśmy do siebie podobni i przyłączy się do nas jako nasza nowa Persona. Poza tym nasze postacie,
w odróżnieniu od dwóch ostatnich części, awansują na nowy poziom nawet jeśli nie są w drużynie.

Teraz przejdźmy do aspektu, który jest najmilszą częścią najnowszej Persony, czyli grafika. Jak zwykle mamy tu do czynienia z dopracowanymi i szczegółowymi trójwymiarowymi postaciami w stylistyce anime oraz otoczeniami (które niekiedy są płaskim obrazem, lecz tak wkomponowanym w sceny, że tego nie widać). Jednak bardzo pomysłowo wyglądające postacie, Persony, Cienie oraz przepiękne lokacje stanowią jedynie kolejne piętra tortu, którego wisienką jest stylowość. Tak, ta produkcja jest tak dopracowana w tej kwestii, że styl można tu kroić i pochłaniać w nieskończoność. Najbardziej jest to widoczne w interfejsie, choćby na przykład w głównym menu, czy podczas walk.

Tak jak każda Persona ta odsłona także została obdarzona znakomitą ścieżką dźwiękową, w tym utwory wokalne, które już na stałe wpisały się w klimat Persony. Muzyka jak zawsze ma swoją atmosferę i pomaga wczuć się w grę, towarzyszy nam przez cały czas od codziennego życia po czyszczenie Pałacu. Tutaj twórcy postawili na coś pomiędzy jazzem a popem i muszę powiedzieć, że wyszło to miodnie. Do tego dodać wspaniałą grę aktorską i mamy sukces.

Jeśli poszukujesz więc gry rpg i visual novel z wciągającą fabułą, ciekawymi rozwiązaniami w rozgrywce oraz wspaniałą, stylową grafiką oraz muzyką, polecam sięgnąć po Persone 5 jak i poprzednie jej części.